شهید، تنها یک نام نیست، یک تاریخ است. تاریخچه‌ی یک روحی که از قید جسم رها شد و به پرواز درآمد. اما این پرواز، نه فرار از مسئولیت، که پرواز به سوی مسئولیت بزرگتری است؛ مسئولیتی که در آن، مرزهای مادی از بین می‌رود و عشق، تنها نیروی محرک است.
هفتم جدی، نه تنها یک تاریخ در تقویم نیست، بلکه یک یادآوری تلخ از ظلم و ستم است. یادآوری اینکه صلح و امنیت، ارزشمندترین گنجینه‌های یک جامعه هستند و باید برای حفظ آنها تلاش کنیم. یاد شهدای هفتم جدی، باید ما را به تفکر و عمل وادار کند؛ تفکر در مورد علل این فاجعه و عمل برای جلوگیری از تکرار آن.
ما باید به خانواده‌های داغدار تسلیت بگوییم و به آنها اطمینان دهیم که فراموش نخواهیم کرد. ما باید برای آینده‌ای صلح‌آمیز و امن برای افغانستان تلاش کنیم. این است کمترین کاری که می‌توانیم برای یادبود شهدای هفتم جدی انجام دهیم. غم فقدانشان، همیشه با ماست، اما یادشان، چراغی در تاریکی راه ماست. آنها رفتند، اما آرمانشان، همچنان زنده و پویا است. خاطره‌ی فداکاری‌هایشان، ما را به سوی آینده‌ای روشن‌تر هدایت می‌کند.
شهدا، با فداکاری‌های بی‌نظیرشان، به ما یاد دادند که زندگی ارزشی فراتر از مرگ دارد، و این یاد، همیشه ما را به سوی راه درست هدایت خواهد کرد.
یادشان گرامی باد.