خبرگزاری صدای افغان(آوا) ـ مشهد مقدس: متن کامل این پیام حجت‌الاسلام‌والمسلمین سیدعیسی حسینی مزاری، رئیس مرکز فعالیت‌های فرهنگی اجتماعی تبیان افغانستان به مناسبت فرا رسیدن اولین سالگرد ارتحال ملکوتی آیت‌الله سیدمحمدعلی شیرازی رحمه‌الله‌علیه به شرح زیر است:

«بسم الله الرحمن الرحیم
رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند:
«إذا مات العالمُ ثلمةٌ في الإسلام لا يُسدُّها شيءٌ»
«هنگامی که عالمی می‌میرد، شکافی در اسلام ایجاد می‌شود که هیچ چیزی آن را پر نمی‌کند.»
(بحار الأنوار، ج ۱، ص ۵۶)

آیت‌الله سیدمحمدعلی شیرازی رحمه‌الله‌علیه، نامی آشنا و بسیار محترم است؛ به‌ویژه برای مردم افغانستان و به‌خصوص برای اهالی حوزه‌های علمیه، بیش از پیش شناخته‌شده و قابل احترام. او عالمی برجسته از نظر علمی بود، اما در عمل نیز بر پایه تقوا و اخلاق نیکو سلوک می‌کرد. او عالمِ عاملِ معمولی نبود، بلکه روح والای سیاسی داشت و نسبت به سرنوشت خود، همقطارانش و عموم مردم، احساس مسئولیت جدی می‌کرد. معظم‌له دل در گرو تنها ایران و ایرانی نداشتند، بلکه تعلق خاطرشان به تمام مؤمنین در اقصا نقاط عالم بود و نسبت به تحولات و حوادث ایجادشده در سطح مسلمین، چه در ایران و چه در سایر اقطاب عالم، موضع مناسب اسلامی اتخاذ می‌کردند و همواره فریاد ایشان در قالب برگزاری مجالس بزرگ و مزدحم، اطلاعیه‌ها و بیانیه‌ها، بازتاب جهانی پیدا می‌کرد.
آیت‌الله شیرازی رحمه‌الله‌علیه، در میان تمام کشورها، با افغانستان و مردم آن تعلق خاطر عجیبی داشتند. روابط وسیع و گسترده با شخصیت‌های حقیقی و حقوقی هموطن، چه در داخل و چه در ایران، نه فقط با برجستگان رشته‌های مختلف، بلکه با عموم مردم، رابطه‌ای عمیق و صمیمی داشتند. به‌خصوص در ایران، در شهر مشهد مقدس، کمتر مجلس و محفلی بود که از برگزاری آن اطلاع پیدا کنند اما خود را به آن نرسانند و به مردم عرض ارادت نکنند. معظم‌له به‌ویژه توجه خاصی به مجالس حسینی و هیئات مذهبی داشتند و همواره دست‌اندرکاران و عوامل این مجالس و هیئات را مورد تفقد و دلجویی قرار داده و حمایت‌های مادی و معنوی می‌کردند.

آیت‌الله معظم شیرازی رحمه‌الله‌علیه عشق زایدالوصفی به خاندان عصمت و طهارت داشتند، به‌ویژه هنگامی که نامی از امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب علیهماالسلام به میان می‌آمد، اشک در دیدگانشان جاری می‌شد و چه‌بسا با صدای بلند گریه می‌کردند. در این هنگام، اگر جلسه و گفت‌وگویی با اشخاص و افرادی داشتند، لحظاتی رشته صحبت در اثر تأثر شدید ایشان قطع می‌شد؛ چنان‌که خود بارها شاهد چنین وضعیتی بوده‌ام.
همواره به فعالان عرصه فکری، فرهنگی، سیاسی و رسانه‌ای تأکید می‌کردند که اگر می‌خواهید رشد قابل‌توجه داشته باشید، گسترده شوید و ماندگار بمانید، کار و فعالیت خود را با نام و یاد امام حسین علیه‌السلام گره بزنید. چنان‌که چنین توصیه‌ای را در دیداری با ده‌ها نفر از مسئولین، کادرها و پرسنل دفتر مرکز تبیان در مشهد مقدس در اوایل دهه هفتاد بیان فرمودند؛ آن هم پس از آن‌که از سوی اینجانب به‌سبب وجود مشکلات مادی، نگرانی از قطع فعالیت‌های فرهنگی و نشراتی، به‌ویژه هفته‌نامه «فریاد عاشورا» مطرح شد. ایشان فرمودند: «آقای مزاری! کار شما سقوط نمی‌کند، بلکه عمق و گسترش پیدا خواهد کرد؛ چون کار شما در راستای ترویج نام و یاد امام حسین علیه‌الصلاة‌والسلام است. اصلاً لازم نیست در نشریه فریاد عاشورا چیز دیگری بنویسید؛ همین که هر هفته یادی از عاشورا می‌شود و نام و یاد امام حسین علیه‌السلام تداوم پیدا می‌کند، کافی است و خود سبب اقتدار شما خواهد شد.» و واقعاً همان‌گونه نیز شد؛ هر روز که از عمر مرکز تبیان می‌گذشت، بر توسعه و تعمیق فعالیت‌های آن افزوده می‌شد؛ چه از نظر امکانات سخت‌افزاری، چه نرم‌افزاری و چه افزایش نیرو، تا امروز که مرکز فعالیت‌های فرهنگی اجتماعی تبیان افغانستان به‌عنوان تأثیرگذارترین جریان فرهنگی در سطح داخل و منطقه مطرح است و نه فقط ده‌ها نفر، بلکه هزاران نیروی مخلص در چارچوب این سازمان در داخل و خارج فعال هستند.

به‌هرحال، روز هفدهم قوس ۱۴۰۳ شمسی، لحظه عروج ملکوتی این مرد بزرگ است. هرگاه چنین روزی فرا می‌رسد، یاد آن استاد فرزانه در دل و جانم زنده‌تر از همیشه می‌شود و سخت دلتنگ ایشان می‌گردم. آخر او کسی بود که اگر مدتی با ایشان تماس نمی‌گرفتم، خودشان گوشی برمی‌داشتند و زنگ می‌زدند و احوالم را می‌پرسیدند. وقتی معظم‌له پیش‌دستی می‌کردند و تماس می‌گرفتند، از کوتاهی خودم جداً خجالت می‌کشیدم. اینک دلم به آن تماس‌ها و به آن صحبت‌های پدرانه و مهربانانه حقیقتاً تنگ شده است و گاهی که به این ارتباط عمیق و دلسوزانه ایشان می‌اندیشم، سرشک غم می‌ریزم و اشک امانم نمی‌دهد.
اما چه کنیم که در برابر تقدیر الهی، کاری جز رضا، تسلیم و دعای همیشگی برای آن استاد بزرگوار و فرزانه نمی‌توان انجام داد.
نخستین سالروز ارتحال این عالم مجاهد را به همسر بزرگوار ایشان و فرزند ارشد معظم‌له و یادگار پرافتخار و جانشین شایسته آن بزرگمرد، حضرت حجت‌الاسلام‌والمسلمین سیدعبدالله شیرازی ادام‌الله‌عزه، و دیگر اعضای بیت آن عروج‌کرده، از صمیم دل تسلیت می‌گویم.
برای آن عالم فرهیخته، علو درجات و حشر و نشر با اجداد طاهرینش، و برای بازماندگان‌شان صبر و اجر مسئلت دارم.
سیدعیسی حسینی مزاری
۱۷ قوس/آذر ۱۴۰۴ شمسی».